De armfunctie na een beroerte.

Ons land telt op jaarbasis meer dan 41 duizend mensen die te maken krijgen  met een beroerte. Bij 80% van de patènten  die dit overleeft, is de arm gedeeltelijk verlamd. 30 tot 66% van hen is na zes maanden nog niet in staat de arm te gebruiken bij dagelijkse activiteiten.

Onderzoeker Lex van Delden bestudeerde drie verschillende therapieën die de armfunctie na een beroerte zouden verbeteren. De doelgroep voor het onderzoek: Patiënten in de periode van 1 tot 6 maanden na de beroerte. Al na zes weken trainen constateerde hij een zichtbare verbetering van de armfunctie bij de drie onderzochte interventies.

Veelbelovend

De hedendaagse ontwikkelingen in de armtherapie zijn veelbelovend. Onder andere worden eenzijdige (unilaterale) trainingsvormen, waarbij de gedeeltelijk verlamd geraakte arm intensief wordt getraind terwijl het gebruik van de niet-verlamde arm wordt beperkt, aangeraden. De tweezijdige (bilaterale) trainingsvormen, echter, genieten dikwijls ook  de voorkeur. Deze methode gaat ervan uit dat de functie van de verlamde arm kan worden verbeterd door gelijktijdige bewegingen met de gezonde arm. Het onderzoek van Van Delden was met name gericht op welke therapie het gunstigste effect had op herstel van de armfunctie. Unilaterale, bilaterale of conventionele therapie?

Even effectief

De progressie bleef ook tijdens de follow-up test nog zichtbaar bij de drie geteste interventies. Echter, statistisch significante verschillen in de mate van verbetering tussen de drie interventiegroepen, bleven uit. De resultaten van zijn studie: Unilaterale en bilaterale interventies zijn even effectief, mits zij beide gelijk gedoseerd zijn. Ze zijn echter niet effectiever dan de conventionele therapie. 

Het is aan de fysio- en ergotherapeuten om een keuze maken welke interventie het best aansluit bij de patiënt. Natuurlijk houden wij hierbij zoveel mogelijk rekening met uw wensen!

 Heeft u vragen over dit onderwerp en/of de behandelingen? Ons professionele team staat u graag te woord!

Geschreven door: Dorothy Looman
Bron: Medicalfacts.nl